Ουφ, ακόμη ένας χρόνος ήρθε να προστεθεί στον σάκο της ζωής μου! Έφτασα τα 21, λοιπόν. Σαν χθες θυμάμαι τις Αυγουστιάτικες νύχτες που έσβηνα τα κεράκια μπροστά στους φίλους των γονιών μου μετά το γνωστό "Κανε ευχή πρώτα!" που έλεγε η Κατερινα. Μετά το 2002, είχα δίπλα μου και την μικρή Μαρία που κοιτούσε την τούρτα με μάτια που γυάλιζαν καθώς περίμενε να σβήσω τα κεράκια, ωστε να βουτήξει μέσα. Έχω βάσιμες υποψίες ότι από μέσα της έλεγε "Άντε σβήσε τα κεράκια να φαμε πια!". Χαχαχα Είκοσι ένα χρόνια γκρίνιας, χαμόγελων, επιτυχιών και αποτυχιών. Φίλοι ήρθαν πολλοί. Κάποιοι είναι μέχρι τώρα δίπλα μου, αλλά κάποιοι άλλοι έφυγαν. That's life που λένε και στο Χόλλυγουντ. Μέσα στον χρόνο που ήρθε να προστεθεί, πιστεύυυυυω πως έχω αλλάξει. Αρχικά, έθεσα νέους στόχους. Για τους οποίους θα συνεχίσω να προσπαθώ και στα 22 και στα 32. Ήρθα σε επαφή με την φύση (Θεέ μου δες τι λέω). Πήγα κάμπινγκ, μου άρεσε και μακάρι να καθόμουν κι άλλο. Δεύτερον, π...
ENJOY THE JOURNEY