Konstantina's World ✨

  Ίσως να χρειαζόταν αυτό το διάλειμμα. Ίσως να κατέληγε στο «τέλος».  Παρά τις δυσκολίες, ένιωθα την ανάγκη να συνεχίσω να γεμίζω με σκέψεις & στιγμές αυτό το μικρό μου δημιούργημα, το blog μου. Οκτώ μήνες μετά, οι αλλαγές είναι εμφανέστατες. Κατάφερα να μπω στη σχολή που ήθελα (χειροκρότημα, παρακαλώ👏👏), πήρα πιστοποίηση για την οποία διάβαζα πολλούς μήνες και, ε-πι-τέ-λους, αγόρασα την κάμερα που ήθελα! Όμως, όπως όλοι έχουμε διαπιστώσει, το 2020 έφερε και αρκετές δυστυχίες. Η ψυχολογία μου άγγιζε το κέντρο της Γης (ναι, τόσο χαμηλά έφτανε) . Υπήρχαν μέρες που δεν ήθελα να βγαίνω, να τρώω ή να μιλάω με τον οποιονδήποτε. Κουκουλωμένη με την Γιασμίν αγκαλιά. Ο Mr . B ήταν πάντα δίπλα και προσπαθούσε να στηρίζει και να ανεβάσει την ψυχολογία μου, με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο. Και τα κατάφερε… Για αυτό (και για άλλα πόσα) τον ευχαριστώ. Δυστυχώς, όταν βλέπεις τους ανθρώπους, που αγαπάς πιο πολύ από όλους, να μην είναι καλά, «πέφτεις». Δικαιολογημένα.   Έτσ...

Δύσκολο το φετινό καλοκαίρι, δύσκολη ολόκληρη η χρονιά (έως τώρα)... Έπρεπε να καταλάβω πόσο κακή χρονιά θα ήταν το 2020, από την εφιαλτική βραδιά που πέρασα την πρωτοχρονιά. Επτά ώρες για να αποφασισθεί πού θα γιορτάσουμε όλοι μαζί το νέο έτος. Ας μην αρχίσω να μιλάω για εκείνη την ημέρα γιατί δεν θα τελειώσω ούτε μεθαύριο. 😂 Οι μέρες περνούσαν, το lockdown ερχόταν όλο και πιο κοντά και εμείς δεν ξέραμε πώς θα ζήσουμε μετά από αυτό. Φτάνει το καλοκαίρι και με βρίσκει αγκαλιά με ένα σκυλί. Ένα σκυλί που κούρνιαζε δίπλα μου στις πιο δύσκολες εβδομάδες της ζωής μου.  Η Γιασμίν μας 💓 Η φωτογραφία αυτή δεν είναι και η καλύτερη γιατί βιαζόμουν να την προλάβω ακίνητη. Όμως, τραβήχτηκε μέσα σε μέρες που η θλίψη ήταν "κολλητή" μου. Η Γιασμίν, που λες, ποτέ δεν έφυγε από δίπλα μου. Ακόμη κι αν καθόμουν σε διαφορετικό δωμάτιο από αυτή, ερχόταν συχνά να βλέπει τι κάνω, εάν είμαι καλά, εάν θέλω χάδια. Τις φορές που καταλάβαινε ότι δεν ήμουν καλά, καθόταν στο πλευρό μου μέχρι να με πάρε...

Ημέρα καραντίνας: 14 Όταν λέω  «καραντίνα », εννοώ ότι είμαι κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι και μετραω τα πλακάκια της κουζίνας. Η πρώτη ημέρα ήταν δύσκολη. Δεν βρίσκαμε τι να κάνουμε. Εγώ έπαιξα Scrabble με τους γονείς μου, αφού τους έπρηζα πόση ώρα. Το ποιος νίκησε δεν έχει σημασία γιατί ο μπαμπάς έκλεβε και η μαμά έκανε 80 ώρες να σκεφτεί κάποια αρχαία λέξη. Όσο για τη δική μου τακτική, δεν μπορούσα να κάνω και πολλά μιας και τύχαινα πάντα σύμφωνα! 😜 Μην ξεχνάμε και την αδερφή μου, η οποία μπορεί να μην έπαιζε μαζί μας (καλύτερα γιατί στα παιχνίδια μεταμορφώνεται σε Παλαιοκώστας) αλλά περνούσε κάθε τόσο από εμάς, έχοντας τελικό προορισμό το ψυγείο. Γενικότερα, οι ημέρες κύλησαν ομαλά. Ψάχναμε να βάλουμε πλυντήρια, καθαρίζαμε ξανά και ξανά τα δωμάτια, τρώγαμε, οργανώσαμε τα βιβλία και τα τετράδια ανα ύψος και πάχος κλπ. Η μόνη  « χαζομάρα » με αυτή την καραντίνα, είναι ότι κοιμάμαι νωρίς και ξυπνάω γύρω στις 07:00.  Έχεις αναρωτηθεί, όμως, γιατί μένουμε σπίτι;...

Πηγή φωτογραφίας: Pinterest Κόσμε - κόσμε, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για κάτι που, σίγουρα, απασχόλησε τον κάθε ένα μας κατά καιρούς. Η υπομονή έφτασε στα όριά της -μη σου πω πως τα ξεπέρασε κιόλας- οπότε ξεκινάω. Ένα απόγευμα Δευτέρας σχόλασα στις 17:00 από τη δουλειά μου. Σε αυτό το σημείο, να πω ότι κάθε Δευτέρα και Παρασκευή δουλεύω μεσ' στο μεσημέρι (16:00-17:00) στο καρακέντρο και κάθε φορά κουβαλάω έναν σάκο με μπάλες βόλλεϊ, στεφάνια, κώνους, σχοινάκια, ένα σακίδιο με ό,τι χαρτί χρειάζομαι, kit πρώτων βοηθειών, πορτοφόλι και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ αυτοκόλλητα για τις μικρές. Αυτές τις λεπτομέρειες κράτησέ τες για την συνέχεια της ιστορίας.  Οι γονείς περίμεναν από έξω, οπότε έφυγα απευθείας και σε 5' έφτασα στην στάση των λεωφορείων. Καθ' όλη τη διάρκεια της αναμονής για κάποιο λεωφορείο που με βολεύει, κουβαλούσα όλα όσα προανέφερα. Τσουπ, φτάνει το 14. Λέω "Ωραία, θα φτάσουμε γρήγορα στο σπίτι αρκεί να χωράω." ε και δεν χωρούσα οπότε δεν μπήκα.  Μετά από ...