Μένουμε σπίτι

Ημέρα καραντίνας: 14

Όταν λέω «καραντίνα», εννοώ ότι είμαι κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι και μετραω τα πλακάκια της κουζίνας.

Η πρώτη ημέρα ήταν δύσκολη. Δεν βρίσκαμε τι να κάνουμε. Εγώ έπαιξα Scrabble με τους γονείς μου, αφού τους έπρηζα πόση ώρα. Το ποιος νίκησε δεν έχει σημασία γιατί ο μπαμπάς έκλεβε και η μαμά έκανε 80 ώρες να σκεφτεί κάποια αρχαία λέξη. Όσο για τη δική μου τακτική, δεν μπορούσα να κάνω και πολλά μιας και τύχαινα πάντα σύμφωνα! 😜 Μην ξεχνάμε και την αδερφή μου, η οποία μπορεί να μην έπαιζε μαζί μας (καλύτερα γιατί στα παιχνίδια μεταμορφώνεται σε Παλαιοκώστας) αλλά περνούσε κάθε τόσο από εμάς, έχοντας τελικό προορισμό το ψυγείο.

Γενικότερα, οι ημέρες κύλησαν ομαλά. Ψάχναμε να βάλουμε πλυντήρια, καθαρίζαμε ξανά και ξανά τα δωμάτια, τρώγαμε, οργανώσαμε τα βιβλία και τα τετράδια ανα ύψος και πάχος κλπ. Η μόνη «χαζομάρα» με αυτή την καραντίνα, είναι ότι κοιμάμαι νωρίς και ξυπνάω γύρω στις 07:00. 

Έχεις αναρωτηθεί, όμως, γιατί μένουμε σπίτι;
Μένουμε σπίτι για να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας, αλλά κυρίως τους μεγαλύτερους της οικογένειάς μας. Εγώ δεν πηγαίνω πουθενά, οι πυτζάμες είναι τα μόνα outfits μου πια. Κι όμως, αυτό πρέπει να γίνεται. Μέχρι την Κυριακή, όπου κι αν κοιτούσες, έβλεπες πολλά άτομα να περπατάνε σε παρεούλες. Γιαγιάδες και παππούδες πηγαίνουν στην λαϊκή και στο super market χωρίς γάντια. 

Ο Mr. B και εγώ, όταν πήγαμε στο super market, φορούσαμε γάντια και μάσκα. Τις γιαγιάδες μας & τους παππούδες μας, τους βλέπουμε μόνο από το μπαλκόνι. Δεν μπορούμε να τους αγκαλιάσουμε. Δεν μπορούμε να τους σφίξουμε το χέρι. Γιατί; γιατί τους αγαπάμε και δεν θέλουμε να πάθουν κακό. Μου λείπει η δουλειά μου, τα παιδάκια μου, τα γήπεδα, οι βόλτες της Παρασκευής, αλλά ξέρω πως αν δεν κάτσω μέσα, θα αργήσει πολύ να φτιάξει η κατάσταση. Στερούμαστε πολλά κάθε μέρα, κι όμως, βλέπουμε έξω εκατοντάδες άτομα να αψηφούν τα μέτρα του κράτους και να βολτάρουν. Είναι πιο έξυπνοι από εμάς; Όχι. Σε περίπτωση που ρωτήσεις κάποιον γιατί βγαίνει, θα σου πει "Έλα μωρέ, μία βόλτα θα πάω, δεν θα συμβεί και κάτι". Δεν σκέφτονται, όμως, πως την ίδια απάντηση δίνουν άλλοι εκατό την ίδια στιγμή...

Σε παρακαλώ, κράτησε μέσα τους γονείς σου. Κράτησε μέσα τους παππούδες και τις γιαγιάδες σου. Πήγαινε εσύ να τους κάνεις τα ψώνια πρώτων αναγκών. Έχουν κάνει τόσες θυσίες για να σε μεγαλώσουν... Ήρθε η ώρα να κάνεις κι εσύ μία θυσία!