Πώς είσαι; Μην ανησυχείς. Ο δρόμος ήταν δύσκολος, αλλά τα κατάφερες! :-) Κουράστηκες πολύ. Το νιώθω και το θυμάσαι. Όμως, όπως σου έλεγε πάντα η γιαγιά Ντίνα: «Οι κόποι σου μία μέρα θα ανταμειφθούν» κι εσύ κάθε φορά της απαντούσες: «Ναι, αλλά δεν αντέχω άλλο διάβασμα γιαγιά». Τελικά άντεχες και, μάλιστα, πολύ περισσότερο από ό,τι πίστευες.
Χαίρομαι που έμαθες να αγαπάς τον εαυτό σου. Ήσουν θολωμένη κάθε φορά που προσπαθούσα να σου δείξω τον τρόπο. Τώρα, όμως, είμαι πολύ περήφανη για εσένα. Πέρασες κάποια δύσκολα χρόνια τα οποία σε κράτησαν πίσω, την στιγμή που έπρεπε να προχωράς μπροστά. Κατάφερες να λύσεις το μαντήλι που κρατούσε τα μάτια σου κλειστά. Δες πώς είσαι τώρα... Αγαπάς τόσο όμορφα και ολοκληρωτικά, πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου. Προσπαθείς, εκτιμάς, δεν φοβάσαι, έχεις αυτοπεποίθηση... Τι άλλο να ευχόμουν για εσένα;!
Για τους toxic που ήταν στη ζωή σου, μην αγχώνεσαι. Απομακρύνθηκαν από μόνοι τους. Από την άλλη, όσοι σε αγαπούσαν, έκατσαν δίπλα σου να σε αγαπήσουν παραπάνω & πιο δυνατά, να αντέξουν τις ιδιοτροπίες και τη γκρίνια σου, και να σε στηρίξουν ακόμη κι όταν δεν το χρειαζόσουν. Είναι τόσο περήφανοι για εσένα.
Όλοι μας είμαστε περήφανοι και χαιρόμαστε τόσο πολύ για αυτό που κατάφερες να γίνεις. Αυτό που ονειρευόσουν... Μην σταματήσεις ποτέ να πιστεύεις στον εαυτό σου!

Comments
Post a Comment