Konstantina's World ✨

Λίγες ώρες αφότου τελείωσα και τις δύο εξεταστικές μου (ΑΕΙ & ΙΕΚ), δεν μπορούσα με τίποτα να ηρεμήσω. Βλέπεις, είχε φύγει το άγχος του "πρέπει να διαβάσεις σωστά για να τα πας καλά" και είχε έρθει αυτό του "τι βαθμούς πήρα". Το άγχος έφερε στην επιφάνεια του μυαλού μία αλυσίδα σκέψεων. Έτσι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, αποφάσισα να βάλω στο Spotify να παίζει ένα podcast (θα βρεις το link στο τέλος του άρθρου) και έκλεισα τα μάτια μου. Άκουσα αρκετά επεισόδια αλλά ένα χαράχτηκε στο νου μου. " Ξεπερνώντας το φόβο " ήταν ο τίτλος. Ας τα πάρουμε, όμως, από ένα εύλογο σημείο. Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη. Όπως καλά παρατήρησες, έχω υπογραμμίσει τις λέξεις "πραγματικού" και "πλασματικού". Αυτό σημαίνει...

  Θα ξεκινήσω με ένα story time. Το καλοκαίρι (ναι, τότε που δεν έγραφα) είχαμε πάει με τον Mr. B σε ένα σούπερ μάρκετ και είδα κάτι γλυκοπατάτες που μου φώναζαν "Αγόρασέ μας". Ο Β. ήταν διστακτικός. Όταν ξαναπήγαμε, είδα ακόμη πιο λαχταριστές γλυκοπατάτες... ε τότε τις άρπαξα χωρίς δεύτερη σκέψη. Μάλιστα, δεν πήρα μόνο 1-2 αλλά 6-7 χαχαχα Ξεκινάω να ψάχνω στο Google τι συνταγές θα μπορούσα να κάνω, βρήκα κάποιες και τις δοκίμασα. Τηγανητές δεν μας άρεσαν, ψητές είχαν τη χάρη τους, σαν σούπα ήταν θεϊκές. Παρακάτω σας δίνω τη συνταγή που είχα πρωτοκάνει, αλλά, πλέον, τα βάζω με το μάτι τα υλικά (ίσως γιατί έχω γίνει expert) . Η συνταγή είναι του Άκη Πετρετζίκη και μπορείς να τη βρεις εδώ , αλλά εγώ εξ αρχής δεν είχα χρησιμοποιήσει τα υλικά που δεν θα δεις να αναγράφονται παρακάτω. Υλικά: 2 μεγάλες γλυκοπατάτες 1 μεγάλο ξηρό κρεμμύδι 1,5 λίτρο νερό 1 κύβος λαχανικών 1 κ.σ. βούτυρο 100ml κρέμα γάλακτος χαμηλών λιπαρών αλάτι - πιπέρι Εκτέλεση:  Βάζουμε το κρεμμύδι κομμένο σε μικ...

Αγαπητή Κωνσταντίνα του μέλλοντος, Πώς είσαι; Μην ανησυχείς. Ο δρόμος ήταν δύσκολος, αλλά τα κατάφερες! :-) Κουράστηκες πολύ. Το νιώθω και το θυμάσαι. Όμως, όπως σου έλεγε πάντα η γιαγιά Ντίνα:  «Οι κόποι σου μία μέρα θα ανταμειφθούν» κι εσύ κάθε φορά της απαντούσες:  «Ναι, αλλά δεν αντέχω άλλο διάβασμα γιαγιά». Τελικά άντεχες και, μάλιστα, πολύ περισσότερο από ό,τι πίστευες. Χαίρομαι που έμαθες να αγαπάς τον εαυτό σου. Ήσουν θολωμένη κάθε φορά που προσπαθούσα να σου δείξω τον τρόπο. Τώρα, όμως, είμαι πολύ περήφανη για εσένα. Πέρασες κάποια δύσκολα χρόνια τα οποία σε κράτησαν πίσω, την στιγμή που έπρεπε να προχωράς μπροστά. Κατάφερες να λύσεις το μαντήλι που κρατούσε τα μάτια σου κλειστά. Δες πώς είσαι τώρα... Αγαπάς τόσο όμορφα και ολοκληρωτικά, πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου. Προσπαθείς, εκτιμάς, δεν φοβάσαι, έχεις αυτοπεποίθηση... Τι άλλο να ευχόμουν για εσένα;! Για τους toxic που ήταν στη ζωή σου, μην αγχώνεσαι. Απομακρύνθηκαν από μόνοι του...

  Ίσως να χρειαζόταν αυτό το διάλειμμα. Ίσως να κατέληγε στο «τέλος».  Παρά τις δυσκολίες, ένιωθα την ανάγκη να συνεχίσω να γεμίζω με σκέψεις & στιγμές αυτό το μικρό μου δημιούργημα, το blog μου. Οκτώ μήνες μετά, οι αλλαγές είναι εμφανέστατες. Κατάφερα να μπω στη σχολή που ήθελα (χειροκρότημα, παρακαλώ👏👏), πήρα πιστοποίηση για την οποία διάβαζα πολλούς μήνες και, ε-πι-τέ-λους, αγόρασα την κάμερα που ήθελα! Όμως, όπως όλοι έχουμε διαπιστώσει, το 2020 έφερε και αρκετές δυστυχίες. Η ψυχολογία μου άγγιζε το κέντρο της Γης (ναι, τόσο χαμηλά έφτανε) . Υπήρχαν μέρες που δεν ήθελα να βγαίνω, να τρώω ή να μιλάω με τον οποιονδήποτε. Κουκουλωμένη με την Γιασμίν αγκαλιά. Ο Mr . B ήταν πάντα δίπλα και προσπαθούσε να στηρίζει και να ανεβάσει την ψυχολογία μου, με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο. Και τα κατάφερε… Για αυτό (και για άλλα πόσα) τον ευχαριστώ. Δυστυχώς, όταν βλέπεις τους ανθρώπους, που αγαπάς πιο πολύ από όλους, να μην είναι καλά, «πέφτεις». Δικαιολογημένα.   Έτσ...

Δύσκολο το φετινό καλοκαίρι, δύσκολη ολόκληρη η χρονιά (έως τώρα)... Έπρεπε να καταλάβω πόσο κακή χρονιά θα ήταν το 2020, από την εφιαλτική βραδιά που πέρασα την πρωτοχρονιά. Επτά ώρες για να αποφασισθεί πού θα γιορτάσουμε όλοι μαζί το νέο έτος. Ας μην αρχίσω να μιλάω για εκείνη την ημέρα γιατί δεν θα τελειώσω ούτε μεθαύριο. 😂 Οι μέρες περνούσαν, το lockdown ερχόταν όλο και πιο κοντά και εμείς δεν ξέραμε πώς θα ζήσουμε μετά από αυτό. Φτάνει το καλοκαίρι και με βρίσκει αγκαλιά με ένα σκυλί. Ένα σκυλί που κούρνιαζε δίπλα μου στις πιο δύσκολες εβδομάδες της ζωής μου.  Η Γιασμίν μας 💓 Η φωτογραφία αυτή δεν είναι και η καλύτερη γιατί βιαζόμουν να την προλάβω ακίνητη. Όμως, τραβήχτηκε μέσα σε μέρες που η θλίψη ήταν "κολλητή" μου. Η Γιασμίν, που λες, ποτέ δεν έφυγε από δίπλα μου. Ακόμη κι αν καθόμουν σε διαφορετικό δωμάτιο από αυτή, ερχόταν συχνά να βλέπει τι κάνω, εάν είμαι καλά, εάν θέλω χάδια. Τις φορές που καταλάβαινε ότι δεν ήμουν καλά, καθόταν στο πλευρό μου μέχρι να με πάρε...

Ημέρα καραντίνας: 14 Όταν λέω  «καραντίνα », εννοώ ότι είμαι κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι και μετραω τα πλακάκια της κουζίνας. Η πρώτη ημέρα ήταν δύσκολη. Δεν βρίσκαμε τι να κάνουμε. Εγώ έπαιξα Scrabble με τους γονείς μου, αφού τους έπρηζα πόση ώρα. Το ποιος νίκησε δεν έχει σημασία γιατί ο μπαμπάς έκλεβε και η μαμά έκανε 80 ώρες να σκεφτεί κάποια αρχαία λέξη. Όσο για τη δική μου τακτική, δεν μπορούσα να κάνω και πολλά μιας και τύχαινα πάντα σύμφωνα! 😜 Μην ξεχνάμε και την αδερφή μου, η οποία μπορεί να μην έπαιζε μαζί μας (καλύτερα γιατί στα παιχνίδια μεταμορφώνεται σε Παλαιοκώστας) αλλά περνούσε κάθε τόσο από εμάς, έχοντας τελικό προορισμό το ψυγείο. Γενικότερα, οι ημέρες κύλησαν ομαλά. Ψάχναμε να βάλουμε πλυντήρια, καθαρίζαμε ξανά και ξανά τα δωμάτια, τρώγαμε, οργανώσαμε τα βιβλία και τα τετράδια ανα ύψος και πάχος κλπ. Η μόνη  « χαζομάρα » με αυτή την καραντίνα, είναι ότι κοιμάμαι νωρίς και ξυπνάω γύρω στις 07:00.  Έχεις αναρωτηθεί, όμως, γιατί μένουμε σπίτι;...